Ingehaald door technologie
Op de hoeken van de zijde die van de vijand is afgekeerd bevinden zich zogenaamde ‘flankkazematten’. Aan de achterzijde (de keel) was het verdedigingswerk afgesloten door een hoge muur met een poort bij de brug. Als de vijand toch nog achter de lunetten kwam kon hij onder vuur genomen worden door musketten door de schietgaten die ook in de flankkazematten te zien zijn. Net als de andere drie lunetten wordt ook Lunet II omringd door een natte gracht.
Zo’n 150 jaar bleven de forten van de Linie van Utrecht in bezit van het Ministerie van Defensie, dat in de 19e eeuw nog het Ministerie van Oorlog heette. Al sinds de Eerste Wereldoorlog was echter duidelijk dat de waterlinie niet meer het unieke verdedigingsmiddel voor Nederland was. Vliegtuigen werden bijvoorbeeld niet belemmerd door het water. Onderhoud werd er, zeker na de Tweede Wereldoorlog, steeds minder gepleegd. In 1974 waren de eerste scheuren in de gevel van kazemat D al zichtbaar.
Einde van de NHW
Eigenlijk is op Lunet II het einde van de Nieuwe Hollandse Waterlinie zichtbaar. Omdat we dit verval natuurlijk niet door willen laten gaan, worden op dit moment de Vier Lunetten opgeknapt.
In een eerder stadium is al een aantal kazematten op de verschillende lunetten gerestaureerd en deels gereconstrueerd. Nu ligt de grootste aandacht bij de bekledingsmuren, de lage muren rondom de eilanden, maar ook de laatste twee kazematten op Lunet II en Lunet III horen bij het restauratieproject.
Hoe kazemat D op Lunet II zal worden gerestaureerd, is nog niet geheel duidelijk, maar er wordt gezorgd dat het object niet verder vervalt. Belangrijk is dat dit onderdeel van het verhaal van de Waterlinie aan onze kinderen wordt verteld en zichtbaar gemaakt.
